Tokyo: dag 4, Kamakura

Woody Allen zei het ooit: als je God wilt laten lachen, vertel hem over je toekomstplannen. De afgelopen 24 uur ging niets zoals gepland.

Het begon gisteravond al met het sushi-restaurant dat we niet konden vinden. We hebben de hele buurt drie keer op en neer gelopen ondanks onze zere voeten, maar geen restaurant. Er zat wel een dumpling-restaurant, en daar zijn we beland. Op goed geluk hebben we wat plaatjes geselecteerd en niet veel later kwam het eten. Wat er in de dumplings zat konden we niet goed identificeren, en eerlijk gezegd wil ik het ook niet weten. Het smaakte prima en ook de bijgerechten waren lekker.

Vervolgens kwamen we terecht in een Pachinko, zo’n hysterische gokhal. Wat een kabaal! En alsof het geluid van de machines en het geschreeuw er overheen nog niet genoeg was, flitsten er allemaal lampen. Dat niemand een toeval kreeg mag gerust een wonder heten.

Vannacht werden we gewekt door een aardbeving, de bedden waren aan het schudden. Gelukkig is er geen schade, en ook het leven in Tokyo gaat gewoon door. Misschien worden we op mijn verjaardag nog getrakteerd op een tyfoon, dat is nog een verrassing.

Ook hadden we het plan om naar Mount Fuji te gaan vandaag, maar de weersvoorspelling voor Mt. Fuji was niet denderend (anderhalf uur verderop met de trein), terwijl het hier in Tokyo en nabije omgeving zonovergoten was. We zouden het zonde vinden om drie uur in de trein te zitten om naar een pak laaghangende wolken te gaan zitten kijken. De plannen zijn dus gewijzigd en we zijn naar Kamakura vertrokken. Kort na het uitstappen ontdekte Martijn dat hij zijn telefoon in de trein had laten liggen: paniek. Nou ja, woede. Wij naar een kantoortje om melding te maken, in gebarentaal aan een ‘officer’ proberen uit te leggen wat er was gebeurd en we kregen het advies om weer op het perron te gaan staan (Kamakura was de een na laatste halte) en een kwartier te wachten en de terugkerende trein te inspecteren. Intussen stuurde ik Martijn’s telefoon een berichtje en verzoek om mij te bellen. Zijn telefoon stond nog op vliegtuigmodus, maar toch probeerde ik te bellen. Zonder resultaat. Gelukkig kwam de ‘officer’ vlak voordat de trein aankwam zwaaiend het perron oprennen met de mededeling dat de telefoon was afgegeven bij het laatste station, Zushi. Dus wij naar Zushi en jawel: daar was de telefoon keurig afgegeven. Oef!

Vervolgens weer terug naar Kamakura, eerst even langs de supermarkt om heel veel fruit in te slaan (Martijn is hartstikke verkouden) en vervolgens hebben we fietsen gehuurd en zijn we eerst naar het strand gefietst. We hebben heerlijk in zee gezwommen (het water was warm!) en daarna opgedroogd bij een strandtent.

Vervolgens zijn we naar de grote Buddha gegaan in Kamakura, wat een mooi beeld! We waren zwaar onder de indruk.

Omdat we daarna nog bijna twee uur ‘over’ hadden voordat we de fietsen weer moesten inleveren zijn we opnieuw naar het strand gefietst en hebben we bij een ander strandtentje een biertje gedronken. Het weer: 29 graden en hartstikke zonnig.

Na het inleveren van de fietsen zijn we met de trein terug naar Tokyo gegaan, maar een halte eerder uitgestapt, bij Shibuya. Daar is een beroemd kruispunt waar we eerst naar de mierenhoop hebben gekeken (en deze net als andere toeristen hebben staan filmen) en daarna moesten we hem zelf oversteken, want we wilden eten bij Genki Sushi.

Bij Genki sushi moet je even in de rij staan, maar dan heb je ook wat: overheerlijke sushi. Via een scherm moet je bestellen en met een monorail wordt het eten gebracht, geweldig! En ook nog eens superlekker.

Oh ja: voordat we naar Genki Sushi gingen, gingen we nog even langs de Adidas-winkel. Martijn heeft bij het passen van een shirtje zijn zonnebril in de kleedkamer laten liggen (daar kreeg ik niet de schuld van) dus hij moest weer terug om zijn zonnebril op te halen. Ging lekker met hem vandaag...

Het is hier geweldig maar eerlijk is eerlijk: we moeten wel even wennen aan het feit dat we ineens 24 uur per dag bij elkaar in de buurt zijn. We hebben bovendien vaak allebei geen idee wat iets betekent, welke kant we op moeten, of we in de goede trein zitten, etc. We zijn allebei behoorlijk veel vrijheid gewend en ik heb graag overzicht (lees: controle) en dat hebben we hier totaal niet. Ik heb geen idee hoe het hier werkt en ben tijdelijk analfabeet. Toch leer ik door al het reizen - en hier helemaal - om het overzicht (lees: controle) steeds meer los te laten en flexibel te zijn. Een paar jaar geleden zou ik van de rel zijn geweest, maar ik kan steeds beter mijn schouders ophalen. Vandaag was een heerlijke dag met mooi weer, lekker eten en de grote Buddha was een mooie verrassing.

Morgen verlaten we Tokyo dus zonder Mount Fuji gezien te hebben, maar misschien krijgen we op de laatste vakantiedag een herkansing. We gaan dan vanuit de buurt van Osaka weer naar Tokyo, voor de terugvlucht. Morgen gaan we de bergen in, naar een plaatsje vlakbij Nagano (Yamanouchi). Althans, dat is het plan.