Yudanaka, Shinshunakano
Blijf op de hoogte en volg Ilja
27 Juli 2019 | Japan, Yudanaka
Geen aapjes, maar witte jassen gezien vandaag.
Martijn was gisteren door de verkoudheid nog steeds benauwd, en ook afgelopen nacht had hij veel last. We hebben nauwelijks geslapen en na het douchen moest hij bijkomen, zo benauwd was hij. Daarom zijn we vanochtend met de taxi naar het ziekenhuis gegaan. Het ging niet meer.
Wat betreft het ziekenhuis: Lang leve Google translate, want alles stond alleen in het Japans aangegeven. Gelukkig werd er een verpleegkundige gevonden die (een beetje) Engels spreekt en die heeft ons opgevangen en Martijn onder zijn hoede genomen.
We hadden vooraf de hoop dat Martijn met een recept waardoor hij het wat minder benauwd zou krijgen naar huis werd gestuurd, maar het liep anders.
Hij werd op de huisartsenpost op een bed gelegd en zijn saturatie (zuurstof in het bloed) was dusdanig laag dat er verdere onderzoeken nodig waren. Dus werd zijn bloeddruk, temperatuur (hij had koorts) en bloedgas gemeten, er werd een hartfilmpje gemaakt en een longfoto. Het hartfilmpje zag er goed uit, maar op de longfoto waren tekenen van een ontsteking te zien dus werd er als kers op de taart nog een ct-scan gemaakt. Die liet inderdaad een fikse longontsteking zien en Martijn is opgenomen in het ziekenhuis hier in Nakano, in het Hokushin General Hospital op de longafdeling. Hij heeft een infuus met antibiotica, vocht en nog iets. Ook krijgt hij zuurstof toegediend.
Met tekeningetjes is de diagnose aan ons meegedeeld. Martijn mag op z’n vroegst pas maandag het ziekenhuis verlaten, waarschijnlijk pas dinsdag. Hij is nog zo benauwd, naar de wc lopen kost hem al zijn kracht.
Rond 15:00 uur ben ik teruggegaan naar het hotel en ben ik gaan regelen:
Eurocross bellen voor de verzekering, het hotel in Takayama afzeggen (daar zouden we morgen naartoe), het verblijf in Yudanaka verlengen, een tas met slaap- en toiletspullen voor Martijn inpakken, en nog wat andere zaken. Ik heb mijn ouders gebeld en Martijn heeft zijn ouders gebeld. Wel zuur: het bezoek van buurman-piloot Arnoud is opgeschort.
Dit zal wel één van de duurste slaapplekken worden van deze reis: een paar nachten in het ziekenhuis, de behandeling plus alle onderzoeken die zijn gedaan en nog gedaan worden zullen hem wel zijn eigen risico gaan kosten. We moeten het eerst zelf betalen, maar krijgen waarschijnlijk het grootste deel terug van de verzekeraar. We zien het later wel, ik kan me er niet druk om maken. Het belangrijkste is dat Martijn weer lucht krijgt. Vreselijk om hem zo te zien lijden.
Om 17:20 uur ben ik weer naar het station gelopen en op de trein gestapt, om 18:15 uur was ik bij hem.
Wel grappig: we zijn hier bij een bergstadje wat nog niet echt is ontdekt door toeristen. Martijn is met zijn lengte en blonde haar een bezienswaardigheid. Toen hij op de afdeling waar hij verblijft werd opgenomen stonden er 7(!) verpleegsters om zijn bed te giechelen. Nou, dat heb ik in het Martini nog niet gezien, dat er bij een opname 7 verpleegsters aan je bed staan. Toen ik om 18:15 uur terug kwam zaten er twee andere zusters en volgens Martijn zijn alle verpleegsters even langs geweest. Deed hem wel goed, die vrouwelijke aandacht. Mooi zo.
Op de afdeling hebben ze nu een vertaalapparaat naast zijn bed liggen, daar spreken ze in het Japans iets in en dat speelt de vertaling in het Engels af. Ze zijn zo slim om allemaal gesloten vragen te stellen, en pijn- en benauwheidsscores geeft hij aan met een cijfer van 0-10. Martijn ligt alleen op een tweepersoonskamer, dat is fijn.
Rond 19:45 uur werd hij weer aan een of andere machine (inhaler) gelegd waar witte rook uit komt. Dat gaat via zijn mond, dus een gesprek voeren lukt dan niet meer en dat was mijn teken om naar huis te gaan. Ik kreeg een informatieboekje over het ziekenhuis mee (althans, dat vermoed ik..) maar volledig in het Japans. Ik heb dus geen idee wat de bezoekuren zijn en ga me daar ook niets van aantrekken. Morgen na het ontbijt wandel ik naar het station en dan hoop ik dat hij een goede nacht heeft gehad en dat de verpleegsters hem lekker hebben laten slapen.
Martijn was gisteren door de verkoudheid nog steeds benauwd, en ook afgelopen nacht had hij veel last. We hebben nauwelijks geslapen en na het douchen moest hij bijkomen, zo benauwd was hij. Daarom zijn we vanochtend met de taxi naar het ziekenhuis gegaan. Het ging niet meer.
Wat betreft het ziekenhuis: Lang leve Google translate, want alles stond alleen in het Japans aangegeven. Gelukkig werd er een verpleegkundige gevonden die (een beetje) Engels spreekt en die heeft ons opgevangen en Martijn onder zijn hoede genomen.
We hadden vooraf de hoop dat Martijn met een recept waardoor hij het wat minder benauwd zou krijgen naar huis werd gestuurd, maar het liep anders.
Hij werd op de huisartsenpost op een bed gelegd en zijn saturatie (zuurstof in het bloed) was dusdanig laag dat er verdere onderzoeken nodig waren. Dus werd zijn bloeddruk, temperatuur (hij had koorts) en bloedgas gemeten, er werd een hartfilmpje gemaakt en een longfoto. Het hartfilmpje zag er goed uit, maar op de longfoto waren tekenen van een ontsteking te zien dus werd er als kers op de taart nog een ct-scan gemaakt. Die liet inderdaad een fikse longontsteking zien en Martijn is opgenomen in het ziekenhuis hier in Nakano, in het Hokushin General Hospital op de longafdeling. Hij heeft een infuus met antibiotica, vocht en nog iets. Ook krijgt hij zuurstof toegediend.
Met tekeningetjes is de diagnose aan ons meegedeeld. Martijn mag op z’n vroegst pas maandag het ziekenhuis verlaten, waarschijnlijk pas dinsdag. Hij is nog zo benauwd, naar de wc lopen kost hem al zijn kracht.
Rond 15:00 uur ben ik teruggegaan naar het hotel en ben ik gaan regelen:
Eurocross bellen voor de verzekering, het hotel in Takayama afzeggen (daar zouden we morgen naartoe), het verblijf in Yudanaka verlengen, een tas met slaap- en toiletspullen voor Martijn inpakken, en nog wat andere zaken. Ik heb mijn ouders gebeld en Martijn heeft zijn ouders gebeld. Wel zuur: het bezoek van buurman-piloot Arnoud is opgeschort.
Dit zal wel één van de duurste slaapplekken worden van deze reis: een paar nachten in het ziekenhuis, de behandeling plus alle onderzoeken die zijn gedaan en nog gedaan worden zullen hem wel zijn eigen risico gaan kosten. We moeten het eerst zelf betalen, maar krijgen waarschijnlijk het grootste deel terug van de verzekeraar. We zien het later wel, ik kan me er niet druk om maken. Het belangrijkste is dat Martijn weer lucht krijgt. Vreselijk om hem zo te zien lijden.
Om 17:20 uur ben ik weer naar het station gelopen en op de trein gestapt, om 18:15 uur was ik bij hem.
Wel grappig: we zijn hier bij een bergstadje wat nog niet echt is ontdekt door toeristen. Martijn is met zijn lengte en blonde haar een bezienswaardigheid. Toen hij op de afdeling waar hij verblijft werd opgenomen stonden er 7(!) verpleegsters om zijn bed te giechelen. Nou, dat heb ik in het Martini nog niet gezien, dat er bij een opname 7 verpleegsters aan je bed staan. Toen ik om 18:15 uur terug kwam zaten er twee andere zusters en volgens Martijn zijn alle verpleegsters even langs geweest. Deed hem wel goed, die vrouwelijke aandacht. Mooi zo.
Op de afdeling hebben ze nu een vertaalapparaat naast zijn bed liggen, daar spreken ze in het Japans iets in en dat speelt de vertaling in het Engels af. Ze zijn zo slim om allemaal gesloten vragen te stellen, en pijn- en benauwheidsscores geeft hij aan met een cijfer van 0-10. Martijn ligt alleen op een tweepersoonskamer, dat is fijn.
Rond 19:45 uur werd hij weer aan een of andere machine (inhaler) gelegd waar witte rook uit komt. Dat gaat via zijn mond, dus een gesprek voeren lukt dan niet meer en dat was mijn teken om naar huis te gaan. Ik kreeg een informatieboekje over het ziekenhuis mee (althans, dat vermoed ik..) maar volledig in het Japans. Ik heb dus geen idee wat de bezoekuren zijn en ga me daar ook niets van aantrekken. Morgen na het ontbijt wandel ik naar het station en dan hoop ik dat hij een goede nacht heeft gehad en dat de verpleegsters hem lekker hebben laten slapen.
-
27 Juli 2019 - 10:37
Hilly En Geert.:
Heel veel sterkte met alles en hopelijk mag hij dinsdag mee uit het zkh. Liefs van ons
-
27 Juli 2019 - 12:35
Tina:
Lieve Il,
Wat een verschrikkelijke toestand. Wel fijn dat er zo goed is doorgepakt door de artsen. Martijn is nu in goede handen, en kan alleen nu maar weer beter worden. En wat heb je alles weer goed opgepakt en geregeld. Wat een fantastische vrouw ben je!!! Beterschap en sterkte toegewenst voor Martijn. Dikke Knuff. Tina -
27 Juli 2019 - 21:31
Ilja En Martijn:
Dankjewel, maar dat valt wel mee, hoor! Ik geef het door aan Martijn, fijne vakantie!! X -
28 Juli 2019 - 05:50
Derk En Klazien:
Ilja en Martijn,wat een ellende daar in het verre Japan. We hopen dat Martijn dinsdag weer met jou mee kan. En dan ben je ook nog jarig! Van harte gefeliciteerd en hopelijk krijg je vandaag goeie berichten in het ziekenhuis.
groeten derk en klazien -
28 Juli 2019 - 09:15
Ilja En Martijn:
Bedankt! -
28 Juli 2019 - 09:15
Ilja En Martijn:
Bedankt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
