Yudanaka (28/7)

Het is natuurlijk 100 x erger voor Martijn want hij ligt in het ziekenhuis en met mij gaat het prima, maar jongens, wat voelde ik mezelf sneu toen ik vanochtend - op mijn verjaardag - alleen wakker werd en daarna alleen aan een tafeltje in de ontbijtzaal zat.

De bediening pikte dat kennelijk op, want toen ik klaar was met het ontbijt schoof ze een pakje op de tafel, voor Martijn en voor mij. Omdat Martijn in het ziekenhuis ligt en omdat ik jarig ben. Wat zijn mensen toch lief, overal ter wereld.

Martijn heeft gelukkig een goede nacht gehad. Hij krijgt steroïden, antibiotica, zuurstof en vocht. Hij is nog wel benauwd, maar minder dan gisteren. Vanochtend om 09:00 uur ben ik vanuit het hotel naar het station gelopen.

Het hotel Tsubakino in Yudanaka verdient sowieso een eervolle vermelding, niet alleen omdat het op één van de mooiste plekken in Japan ligt (al heb ik nog niet veel van de omgeving gezien, behalve vanuit het raam van de trein), maar vooral omdat ze zo lief en behulpzaam zijn. Binnen een kwartier nadat ik had gemeld dat Martijn ziek was en een dokter moest zien, stond er een taxichauffeur klaar mét instructies. De kamer kan zonder problemen verlengd worden en de receptionisten wensen me sterkte en Martijn beterschap als ik wegga, en informeren als ik terug kom hoe het gaat met Martijn en of ik iets nodig heb. Er zitten geen andere westerlingen in dit (kleine) hotel, alleen Japanse gasten. Soms is het wat behelpen qua taal, maar wát een lieve mensen.

Ik ben inmiddels net zo flexibel als de voltallige Chinese Olympische turnploeg, dat dan weer wel. En ik vind het ook best stoer van mezelf dat ik alleen door de stad loop en met de trein heen en weer ga (in Japan, hè!) en ik red mezelf eigenlijk best goed met al het geregel.

Om 10:00 uur was ik bij Martijn en hij maakt het dus - naar omstandigheden - goed. Hij eet goed en zijn waarden gaan omhoog. De koorts is weg en om de zoveel uur krijgt hij een kwartier lang een inhaler waar witte rook uit komt en waardoor hij vreselijk moet hoesten en het slijm los komt, maar dat is goed voor zijn longen. Voor mij is dat het teken om even weg te gaan en koffie te halen beneden, hij kan dan toch niet praten. Ik heb ook meteen een pak koekjes en doos chocolade gekocht voor de verpleging en dit op een bordje gelegd en aan ze gegeven, als traktatie voor mijn verjaardag en als dank voor de goede zorgen tot nu toe.

We hebben samen geluncht: ik had een croissant gekocht in de kantine en Martijn kreeg kip, rauwkost en een salade waar hele kleine visjes (met oogjes en al) in zaten. Hij heeft alles opgegeten, het is net een kliko want alles gaat erin. Het is maar goed dat ik daar niet lig, ik was omgekomen van de honger, vrees ik.

Rond 13:00 uur ben ik terug gegaan naar het hotel. Martijn kan dan een paar uur rusten (slapen, lezen, Netflix kijken) en ik doe hetzelfde in het hotel en ga de onsen nog even in. Rond 16:30 uur ben ik weer naar Martijn gegaan en hebben we samen wat gegeten. Zijn ziekenhuis-eten ziet er - afgezien van de dode visjes - heerlijk uit en smaakt ook goed, aldus Martijn. Ik eet een broodje en/of salade uit de kantine. Rond 20:00 uur ga ik weer weg en ik zit nu in de trein. Ik kruip straks ook onder de wol, al moet ik eerst Eurocross weer bellen. We hebben een mail gekregen die niet helemaal klopt. En misschien ga ik daarna nog even de onsen in.

Het belangrijkste is dat Martijn snel weer beter wordt. Dát hij beter wordt, staat vast. De vraag is alleen wanneer. Het gaat steeds een stuk(je) beter. Morgen ligt hij sowieso de hele dag nog in het ziekenhuis, dinsdag zal hij op z’n vroegst ontslagen worden.

Bedankt voor al het medeleven (ook namens Martijn!) en de felicitaties, superfijn!!! Ik vind het heel leuk en lief en het doet me zeer goed, arigato!