Move over, Gerard!

Vanochtend om 08:00 uur (ontbijt al achter de kiezen) de deurbel: iemand van Avis met de nieuwe auto. Van een al best wel grote Toyota naar een Toyota HiLux, een onverwoestbare 4 x4 waar we echt overal mee kunnen komen. En dat is ook precies de bedoeling. Een halfuurtje later vertrokken we, op weg naar Twyfelfontein.

Volgens de Lonely Planet zijn de wegen in Namibie goed. Nou, die hebben duidelijk nog nooit de weg van Swakopmund naar Twyfelfontein gereden. De eerste 10 kilometer waren prima, maar daarna hebben we 321 kilometer over overharde hobbelwegen gereden, gewoon door het zand geploegd. Achtervolgd door een grote stofwolk. Deze rit had de bejaardengolf (sorry G&H..) nooit gered! Hadden we nierstenen, dan waren die nu vergruist. Het nieuwe "bakkie" (Afrikaans voor pick-uptruck) doet het goed!

Onderweg kwamen we, op enkele auto's na, niets maar dan ook echt helemaal niets tegen. Geen tankstations, winkels: niets. Af en toe een autowrak en wat verlaten lemen hutjes.

We zijn een paar keer gestopt, gewoon op de weg, en wat dan het meest opvalt is de stilte. In Nederland is het bijna nooit stil, je hoort altijd wel een auto in de verte of een vogel in de buurt. Hier in de woestijn hoor je helemaal niets. Geen krekels, geen vogels, alleen absolute stilte die bijna pijn doet aan je oren.

Er woont hier echt geen hond! Windhoek is de hoofdstad, maar nauwelijks groter dan Groningen. Op zich niet vreemd, want het is het op een na dunstbevolkte land ter wereld, op de voet gevolgd door Botswana. In Namibie wonen gemiddeld 3 mensen per vierkante kilometer, in Botswana gemiddeld 3,8 mensen per vierkante kilometer. Ter vergelijking: In Nederland wonen gemiddeld 410 mensen per vierkante kilometer.
Uiteindelijk waren we om 14:30 uur bij de lodge.

Gerard de Rooij (of hoe die beste man van Parijs-Dakar ook mag heten): maak plaats voor Martijn! Door woestijnzand rijden blijkt een verborgen talent, moeiteloos wist Martijn steeds het juiste bandenspoor in het zand te vinden.

Na aankomst zijn de koffers uitgeladen en zijn we naar de muurschilderingen gegaan, 5 kilometer (lees: 5000 hobbels) verderop. Onder leiding van een gids de muurschilderingen gezien. Op zich wel mooi, maar we verdenken de mensen er wel van de schilderingen af en toe bij te werken met wat stoepkrijt.

Was dit een must-see? Nee, zeker niet. Maar omdat het ongeveer halverwege Swakopmund en Etosha ligt, is het wel een mooie tussenstop voor een nachtje. Meer ook niet. Hier in de vallei is wel wat groen, maar 2 kilometer verderop is er niets dan zand. Behalve 'iets katachtigs tussen de bomen' (Martijn, ik zag niets) en wat olifantenpoep naast de weg hebben we vandaag alleen een struisvogelpaar met drie jongen de weg over zien steken. Schijnt dat hier wel veel dieren leven, vooral cheetah's, dus misschien was dat katachtige ding tussen de bomen er een.

Het is bloedheet hier (33 graden) en droog (stoffig), maar de zon is nu onder en het koelt rap af. Net gegeten in het restaurant hier, want het dichtsbijzijnde restaurant is 117 kilometer. Ik zit in het kantoor van de manager te typen, want WiFi is er niet (zou er wel zijn, maar helaas..). Excuses voor de eventuele typfouten, maar het toetsenbord is ongeveer net zo oud als de muurschilderingen verderop.

Straks vroeg naar bed en morgen tegelijk met de zon opstaan en dan naar Etosha. Het is ongeveer 400 kilometer rijden (lees: 8 uur).

Met mijn verkoudheid gaat het nog niet echt beter, en inmiddels heeft Martijn ook keelpijn en hoofdpijn. De paracetamol is al bijna op. Morgen moet er getankt worden en wordt een nieuwe voorraad water, eten en paracetamol ingeslagen.

'Ziek, zeer en onderweg' wensen jullie vanuit Twyfelfontein een fijne nacht!