Nu kan ik er om lachen..

Vanochtend om 06:00 uur opgestaan, om 07:20 uur begon de reis naar Moremi. Doel: The Third Bridge. De eerste 30 kilometer asfalt, daarna zand.

Vlak na binnenkomst lag een groepje Afrikaanse wilde honden, die lijken op hyena's maar zijn iets kleiner. Daarna zagen we olifanten. In de meeste kuddes lopen een aantal kalfjes, sommigen nog zo klein! Maar daarom zijn de olifanten ook heel schuw en soms wat boos. Ook zijn ze nauwelijks auto's gewend, het was bijzonder stil op de eenbaanszandweg.

De eerste 2,5 uur reed Martijn, daarna reed ik tot aan de derde brug. Ik had de twijfelachtige eer om als eerste over de bruggen te rijden. Niet meer dan een lange rij losse balken over een rivier met krokodillen en nijlpaarden, de twee dodelijkste dieren van Afrika.

Later dan verwacht kwamen we bij de derde brug, omdat we onderweg naast de olifanten en wilde honden nog veel meer olifanten, giraffes, hartenbeesten, zebra's, gnoes, krokodillen, nijlpaarden, struisvogels, vreemde vogels en een jakhals hebben gezien. Ik vergeet nu vast nog een paar dieren.

Nadat we bij de derde brug weer hadden gewisseld van plek besloten we om, met het oog op de tijd, langs dezelfde weg terug te rijden. Kon Martijn ook nog even over de bruggen rijden. En zodat we aan het einde van de middag weer bij ons chalet zouden zijn.

Dat liep helaas iets anders. Kort nadat we de jakhals zagen, rond 13:15 uur, kwamen we muurvast te zitten in het mulle zand. Om ons heen alleen wat droge struiken, geen mens te bekennen. De banden waren verzopen in het zand. Dus begonnen we ieder aan onze kant de banden met onze handen uit te graven, terwijl we de omgeving in de gaten hielden, de dieren waren niet ver.

Martijn probeerde vervolgens vooruit te rijden, maar helaas. Het zand spoot in het rond, maar de auto kwam geen centimeter verder. Dus Martijn probeerde het achteruit: geen beweging in de auto, slechts het zand schoot achteruit.
Daarna mocht ik het proberen terwijl Martijn probeerde te duwen: ook zonder succes.

Daar stonden we dan, in de brandende zon, geen bereik, 'slechts' 3,5 liter drinken en een beetje eten bij ons. In the middel of nowhere. Martijn: "het is al vrij laat op de dag, straks komt er niemand meer langs." Mijn reactie: "ik denk dat we daar wel rekening mee moeten houden, dat we hier de hele nacht staan." En ik dacht er achteraan: wat een kutverjaardag!

Omdat we ons kapot zweetten van het graven in de brandende zon zijn we even in de auto gaan zitten om bij te komen en na te denken over een plan. Ik ben vervolgens onder de auto gaan liggen om de bodem uit te graven, Martijn is takjes gaan verzamelen in de buurt, en stond op de uitkijk voor wilde dieren. Bodemplaat bijna losgegraven, 'pad' van takjes voor en achter de banden gelegd en het nog een keer proberen: wederom zonder succes.

Alles bij elkaar gevloekt en weer in de auto gaan zitten, waar de geur van verbrand rubber (bleek de koppeling) misselijkmakend was, zo hadden we de auto tot het uiterste gedreven. We stonden er inmiddels al bijna een uur, dus het plan was om tot 15:00 uur te rusten, uit de zon. En als er dan nog geen auto was gepasseerd zouden we opnieuw gaan graven. Om iets voor drie hoorden we een geluid van een motor en zagen we een klein vliegtuigje overvliegen. Wij de auto uit, zwaaien als gekken, in de hoop dat we werden gezien. Nog iets later, we waren inmiddels alweer aan het graven, opnieuw een geluid. Ik ben op het dak van de auto geklommen, maar zag niets. Uiteindelijk, twee uur nadat we vast waren gelopen in het mulle zand, kwam er in de verte een auto aan. Ik huil niet snel, maar toen wel. Van opluchting! En achter die auto reed nog een auto, met een Zuid-Afrikaans echtpaar die wel goed voorbereid waren en een sleepkabel bij zich hadden. De mensen in de eerste auto waren heel lief en gaven ons water, maar hadden geen gereedschap. De Zuid-Afrikanen wel, en trokken ons eruit! We konden ze niet genoeg bedanken en zijn verder gereden, terug naar ons chalet waar we om iets voor 19:30 uur aankwamen.

Wat weer een avontuur! Inmiddels kan ik er ook wel om lachen. Het is in ieder geval niet saai.

Tenslotte een persoonlijke noot:
Ontzettend bedankt voor de felicitaties! En Martijn had een cadeautje van Dominique en René meegesmokkeld: een boek!

Het ontroert me dat jullie aan mij gedacht hebben, ookal zijn jullie deze vrijdag druk met vakantievieren, kids, werk en/of andere bezigheden. Het blijft toch vreemd om je verjaardag in een vreemd land ver weg van huis te vieren, zonder alle mensen van wie ik hou. En hoewel het een hele mooie dag was, mis ik jou/jullie. Ik wou dat ik thuis was. Of dat jullie hier zijn, bij mij. Zodat ik wat ik vandaag heb gezien en beleefd met je kan delen, ook het avontuur, en daar samen van te genieten.

Maar goed, dan wordt het al snel een groepsreis, en als ik ergens een bloedhekel aan heb...